Pałac Północy - Carlos Ruiz Zafón

Carlon Ruiz Zafon jest jednym z moich ulubionych pisarzy za sprawą genialnej książki jaką jest „Cień wiatru”. Przeczytałam wszystkie jego książki jakie dotąd zostały wydane w Polsce, jednak myślę, że bardzo szybko zapomnę o bohaterach „Pałacu Północy”, jak i o całej historii.  Ale pokrótce. 

W Kalkucie dochodzi do niezwykłych wydarzeń, którego uczestnikami są członkowie sekretnego stowarzyszenia Chowbar Society. Jest to grupka siedmiu przyjaciół wychowana w sierocińcu St. Patrick's, która za miejsce tajnych spotkań wybrała opuszczony budynek nazywany przez nich Pałacem Północy.  W dzień, przed rozwiązaniem ich stowarzyszenia dochodzi do tajemniczej wizyty staruszki wraz z wnuczką Sheere.  Kobieta przyszła do dyrektora placówki porozmawiać o jednym z jego wychowanków, którego szesnaście lat wcześniej została zmuszona zostawić w sierocińcu. Tym chłopcem jest Ben – członek Chowbar Society. W tym samym czasie Sheere zaprzyjaźnia się z nimi i opowiada swoją historię tułaczki po świecie z babcią uciekając przed człowiekiem, który ich szuka. 

Następnego dnia dyrektora sierocińca odwiedza przerażający mężczyzna. Wizyta okazuje się tragiczna, a sprawca ucieka. Dyrektor każe Benowi porozmawiać ze staruszką, która wyjawia mu historię jego pochodzenia. Sheere i Ben dowiadują się, że są rodzeństwem, a ich ojciec był nadzwyczajnym człowiekiem. Nie tylko był pisarzem, ale także wybitnym inżynierem. Rodzieństwo przyjęło sobie za zadanie dowiedzieć się czegoś więcej na temat katastrofy na dworcu Jheeter`s Gate, z której zostali uratowani w dniu narodzin  i o swoim ojcu.  Od tego momentu akcja toczy się w zastraszającym tempie. Rezultacie dochodzi do odkrycia kolejnej tajemnicy, o której starsza kobieta nie powiedziała wnukom. Następują wydarzenia, z których nie wszyscy wychodzą żywi. Kim jest straszny mężczyzna? Kto przeżyje? 

Język w jaki „Pałac Północy” jest napisany jest językiem prostym, z łatwością się tą książkę czyta. W końcu jest to powieść skierowana raczej do młodszego odbiorcy, choć i starsi czytelnicy na pewno z chęcią poznają tą historię. Akcja zbyt szybko się rozwinęła. Nie zdążyłam wczuć się w klimat Kalkuty przedstawionej przez autora. Zanim  się obejrzałam, a wszystko już było wiadomo. Oczekiwałam większego zaskoczenia, tajemnic, o których nawet bym nie pomyślała. Nie wyczekiwałam kolejnych zwrotów akcji. Nie zastanawiałam się, co będzie dalej. 

Choć i są plusy, a mianowicie malowniczy sposób w jaki autor opisuje miejsca, okolicę. Ponadto bohaterowie skonstruowani są w ciekawy sposób i ukazanie ich przyjaźni i lojalności wskazuje na wartości, którymi trzeba kierować się w życiu. 

Pomimo, że jest to moim zdaniem najsłabsza książka autora, to z niecierpliwością czekam na kolejną  „Światła września”, która ukaże się w tym roku, w październiku. Mogę mieć tylko nadzieję, zważywszy iż „Cień wiatru” jest najmłodszą książką Zafona, że kolejne w przyszłości będą jej dorównywać, a co za tym idzie mam ogromną nadzieję, że kolejne powstaną.

3/6